Το επεισόδιο έκανε τον γύρο του Διαδικτύου και δίχασε το ελληνικό κοινό με ένταση και πάθος που, πέραν της γραφικότητας, κατέδειξαν, για άλλη μια φορά, εμμονές και στερεότυπα. Καλώς απευθύνθηκε ο νεαρός στον γάλλο πρόεδρο στον ενικό και με το υποκοριστικό του; Καλώς του «τα έχωσε» ο Μακρόν; Δεν θα ήταν καλύτερα αν τον επέπληττε ιδιωτικά; Και παραμένω στα πιο ρεαλιστικά σχόλια διότι άλλες αναγωγές μου έδωσαν την εντύπωση ότι ο μέσος Ελληνας, βαθιά μέσα του, μπορεί και να πιστεύει ότι Μακρόν είναι, περίπου, ο ρεπατζής της δικής του συνείδησης. «Εγώ θα έκανα αυτό, εγώ θα έκανα το άλλο, μεγάλο ψώνιο ο τύπος». Οχι φίλε, εσύ δεν είσαι ο πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας, ο σημαντικότερος θεσμός στη χώρα του. Ασε που η χρήση του πληθυντικού έχει άλλη σημειολογία, σε σχέση με τα καθ' ημάς, τόσο στη γαλλική γλώσσα όσο και στα γαλλικά ήθη.
Πέραν τούτου, θα μπορούσε ο Μακρόν να επιπλήξει τον νεαρό ιδιωτικά, μακριά από τις κάμερες; Ναι, θα μπορούσε. Τι θα γινόταν τότε; Κατά τη γνώμη μου πάντα, ευκαιρίας δοθείσης, θα επαναλάμβανε την «τζάμπα μαγκιά του». Γιατί περί αυτού ακριβώς πρόκειται. Μία άσκηση νεανικού αυτοθαυμασμού και ναρκισσισμού. «Ναι, αλλά θα τον προστάτευε» λένε πολλοί. Από τι; Από τη νιότη του; Από την αυθάδεια της ηλικίας του, που για τον νεαρό είναι ταυτόσημη της επανάστασης; (Να πω εδώ ότι η έννοια της επανάστασης εμπεριέχει και την έκθεση. Και οι «επαναστάσεις υπό προστασία» δεν είναι από αυτές που αφήνουν έστω και ένα μικρό αποτύπωμα στην κοινωνία).
«Και αυτά τα μπαμπαδίστικα, ότι πρώτα βγάζουμε λεφτά και μετά κάνουμε επανάσταση;» ήταν μία άλλη αποστροφή του αντιλόγου; Εδώ όμως θα καταφύγω σε ένα απόσπασμα από το βιβλίο του Τάσου Λιγνάδη «Καταρρέω». Αναφέρει λοιπόν ως «επιστολή σε ένα σύγχρονο νέο»: «…Κάθε ηλικία παίζει (θέατρο) αλλά η νεανική ηλικία είναι ταλαντούχος στο παίξιμο. Γιατί έχει ανάγκη να την θαυμάζουν, είτε κάνει τον γύρο του θανάτου με το μηχανάκι, είτε παριστάνει τον Σπάρτακο, είτε αντιγράφει τον Μπόνι και Κλάιντ (…) Και πρέπει να ομολογήσεις ότι αυτό το θέατρο το έπαιξες με την ψυχή σου. Εκανες το παν για να μας καταπλήξεις. Αν η θεατρική σου προσφορά είχε ή δεν είχε ποιότητα και ειλικρίνεια, αυτό θα το καταλάβεις ύστερα από λίγο, όταν η πραγματικότητα θα σε υποχρεώσει να αποστασιοποιηθείς. Οταν καταλάβεις κι εσύ όπως όλοι μας ότι το παιγνίδι της μεγαλειότητάς σου "ήταν αγέρας κι έφυγε, κορυδαλλός κι εχάθη" που λέει ο Γκάτσος. Δεν θέλω να σε τρομάξω αλλά να σε προετοιμάσω, γιατί σε λίγο ίσως αναγνωρίσεις ότι η πραγματικότητα του τέλους του παιχνιδιού μοιάζει με τη ζοφερή κωμωδία του ομώνυμου έργου του Μπέκετ (…) Αυτά που έγραψα δείχνουν σαφέστατα ότι δεν σε εκτιμώ. Δεν τα παίρνω πίσω. Η αλήθεια όμως είναι ότι ενδόμυχα παρακαλώ και προσεύχομαι να με διαψεύσεις. Νιώθω δηλαδή σαν το πλατωνικό νευρόσπαστο στον "Φαίδωνα" που έχει τον πόνο και τη χαρά, αν και είναι δύο, συνημμένα εκ μίας κορυφής».
Πέπη Ραγκούση, Εφημερίδα Τα Νέα, 23/6/2018
Την 18η Ιουνίου η Γαλλία εορτάζει το διάγγελμα που απηύθυνε ο στρατηγός Ντε Γκωλ το 1940 κηρύσσοντας την αντίσταση κατά της γερμανικής κατοχής. Ας πούμε ότι είναι η αντίστοιχη δική μας 28η Οκτωβρίου, ξέρετε η ημέρα εκείνη κατά την οποία η μαθητιώσα νεολαία της πατρίδος μας, κοινώς το μέλλον και η ελπίδα μας, επιδεικνύει τη χαρακτηριστική της άνεση και χαλαρότητα παρελαύνοντας ανά τας ρύμας των δήμων ίνα βροντοφωνάξει το νέο «Oχι» της στην πειθαρχία, την ευταξία και την κοινή ευπρέπεια. Προ ετών στη Θεσσαλονίκη ο τότε Πρόεδρος της Δημοκρατίας είχε αναγκασθεί να αποχωρήσει ατάκτως διότι κάποιοι ένθερμοι υπερασπιστές της εθνικής μας ανεξαρτησίας τα είχαν κάνει λαμπόγυαλο. Μη σπεύσουμε να καταδικάσουμε εαυτούς. Κατ’ αυτόν τον τρόπο και με τη χαλαρότητα με την οποία αντιμετωπίζουν οι Αρχές πάσης φύσεως απρέπεια, ιδιαίτερα αν αυτή προέρχεται από τους τζουτζούκους και τις τζουτζούκες του έθνους, αποφεύγονται και τα χειρότερα. Και τα χειρότερα τα είδαμε στη φίλη Γαλλία, όπου ο πρόεδρος Μακρόν «κακοποίησε» έναν ανήλικο μαθητή που τον προσφώνησε «Μανού», χαϊδευτικό του Εμανουέλ. Είμαι βέβαιος πως, αν κάτι αντίστοιχο συνέβαινε παρ’ ημίν, η προοδευτική κοινή γνώμη θα κατηγορούσε τον Πρόεδρο για κακοποίηση ανηλίκου.
Διότι ο Μακρόν αμέσως υπενθύμισε στον μαθητή ότι δεν πρέπει να «κάνει τον βλάκα» και ότι μια τέτοια μέρα πρέπει να τον προσφωνεί ή «κύριε πρόεδρε ή κύριε». Το εντελώς παράξενο με τα ήθη αυτού του λαού είναι ότι ο μαθητής –συμπαθέστατος– αντί να διαμαρτυρηθεί και να επικαλεστεί το δημοκρατικό του δικαίωμα να λέει ό,τι του καπνίσει, ζήτησε συγγνώμη. Ο δε πρόεδρος του υπενθύμισε ότι πρέπει να κάνει τα πράγματα στη ζωή του με τη σειρά, να πάρει πρώτα το απολυτήριό του και μετά ας κάνει και επανάσταση. Τον παρότρυνε μάλιστα να φροντίσει να πάρει καλό βαθμό. «Και γιατί καλό βαθμό;» ρώτησε ο μαθητής. «Γιατί πρέπει πάντα να έχεις ένα ιδανικό να σε καθοδηγεί. Αν αυτοί που τιμούμε σήμερα δεν είχαν ιδανικά θα είχαν μείνει σπίτι τους και δεν θα είχαν κάνει αντίσταση. Παλεύουμε για το όσο το δυνατόν ψηλότερα». Τη στιγμή αυτή ακούμε φίλη του μαθητή η οποία, ανήσυχη, του φωνάζει από τις πίσω σειρές: «Μορίς, τι έκανες πάλι;».
Eχουμε και λέμε λοιπόν: Δουλειά του μαθητή είναι να αποδίδει στην τάξη. Ο μαθητής εκπαιδεύεται στην πειθαρχία και την ευπρέπεια. Οφείλει να αναζητεί το καλύτερο δυνατόν. Αποκτά δε κοινωνική συνείδηση μαθαίνοντας να σέβεται τους θεσμούς και τους εκπροσώπους τους και να τιμά την εθνική μνήμη. Επειδή επανειλημμένως έχω αναφερθεί στην ανάγκη μιας συντηρητικής μεταρρύθμισης της εκπαίδευσης, οφείλω ευγνωμοσύνη στον πρόεδρο Μακρόν, που περιέγραψε με ακρίβεια τις βασικές αρχές της.
Τάκης Θεοδωρόπουλος, εφημερίδα Καθημερινή, 20/6/2018
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου